* ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ

Η ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ, ως εργαλείο εξασφάλισης της απρόσκοπτης συνέχειας της κομματοκρατίας.

Θεωρώ ιδιαιτέρως εύστοχη, στο σημείο αυτό,

τη ρήση του μεγάλου Γκαίτε (Johann Wolfrang von Goethe) :

«Κανείς δεν είναι πιο απελπιστικά σκλαβωμένος
από αυτόν που νομίζει ότι είναι ελεύθερος»

(ξαναδιαβάστε την πολλές φορές για να την καρφώσετε στο μυαλό σας)

Μπαίνοντας στο κεφάλαιο ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ, το πρώτο που πρέπει να γίνει αντιληπτό, είναι η βάση επάνω στην οποία στηρίζεται όλη η επιστήμη της προπαγάνδας.

Για να γίνει αυτό, αρκεί να καταλάβουμε κάτι πολύ απλό: για μένα, για σένα και για τον καθένα μας, υπάρχει κάτι, ΜΟΝΟΝ όταν το ξέρουμε.

Πχ. μπορεί εγώ να έχω, εδώ κι ένα χρόνο, καρκίνο, αλλά επειδή δεν έχει ακόμη εκδηλώσει σημάδια της ύπαρξής του, δεν το γνωρίζω. 

Έτσι, ενώ η απειλή της ζωής μου ήδη υπάρχει, εγώ, μην ξέροντας αυτό το γεγονός, χαίρομαι και στεναχωριέμαι για πράγματα πολύ μικρότερης σημασίας και δεν κάνω κάτι, που αν το έκανα εγκαίρως, θα έσωζε τη ζωή μου. Αυτό που δεν το ξέρω, δεν με απασχολεί, για μένα δεν υπάρχει, ενώ όντως υπάρχει.

Η προπαγάνδα φροντίζει ώστε, γεγονότα που υπάρχουν, να αποκρύπτονται και να μένουν άγνωστα, άρα (για εμάς) δεν υπάρχουν και αφού δεν υπάρχουν, δεν μας απασχολούν.

Άλλα γεγονότα που υπάρχουν, φωτίζονται με τέτοιο τρόπο που δεν εμφανίζεται η πραγματική τους όψη, ενώ γεγονότα που δεν υπάρχουν, μπορούν να δημιουργηθούν.

Αλλά, ας μη χαθούμε σε όλο το πλάτος και βάθος της επιστήμης αυτής και ας δούμε πως η προπαγάνδα υπηρετεί την κομματοκρατία, στην Ελλάδα του 2010:

Στον τομέα αυτόν, της προπαγάνδας (όπου το άσπρο πρέπει να παρουσιασθεί σαν μαύρο και να πείσει ότι είναι μαύρο, ή ,τουλάχιστον, να κλονίσει την βεβαιότητα ότι είναι άσπρο), η κομματοκρατία, έχει ξεπεράσει κάθε όριο φαντασίας, δημιουργικότητας και αποτελεσματικότητας. Για να αποκτήσει αυτή την αποτελεσματικότητα, έχει επιστρατεύσει κάθε τεχνική και εργαλείο, από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον και (πρέπει να το παραδεχτούμε), με πολύ μεγάλη επιτυχία, που δεν δέχεται καμία αμφισβήτηση, κρίνοντας από τα αποτελέσματα.

Η κοινή λογική θα περίμενε, μετά από όλα αυτά που αναφέρθηκαν ως τώρα (σε προηγούμενα κεφάλαια) ως έργα και ημέρες της κομματοκρατίας, να έφερναν σαν αποτέλεσμα την βαριά καταδίκη της πολιτικής αυτής νοοτροπίας και πρακτικής. Και όμως, ώ του θαύματος, το αποτέλεσμα όλων αυτών των επαίσχυντων φαινομένων, είναι η «μετά φανών και λαμπάδων» επιβράβευση της κομματοκρατίας, από τον κριτή/λαό και η διαιώνισή της, μέσα από τη διαδικασία των εκλογών. 

Αυτό το απίστευτο θαύμα, οφείλεται κατά μέγα μέρος, στην προπαγάνδα της κομματοκρατίας, που κρύβει εντέχνως την πραγματικότητα πίσω από μία άλλη εικόνα, μία «δήθεν» πραγματικότητα. Και, εξηγούμαι: Ενώ η (επισήμως καταμετρημένη από συνεχείς σοβαρές και μη αμφισβητούμενες δημοσκοπήσεις ) συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού, (περί το 75%) καταδικάζει, εδώ και χρόνια, όλο το καθεστώς πολιτικό κατεστημένο (όλα τα κόμματα) για την αξιακή και οικονομικήτελμάτωση της Ελληνικής κοινωνίας, η ίδια πλειοψηφία συνεχίζει να εξουσιοδοτεί (με την ίδια δύναμη) το ίδιο κατεστημένο για τη συνέχιση της διαχείρισης της τύχης της.

Αυτή η, πελωρίων διαστάσεων, αντίφαση πολιτικής συμπεριφοράς ενός ολόκληρου λαού, (αν δεν οφείλεται στο «συναμφότερον» της Ελληνικής ιδιοσυστασίας, στο οποίο αναφέρεται σημαντικό μέρος τής, εξαιρετικά ενδιαφέρουσας, διανόησης του Κώστα Ζουράρη), είναι ένα τεράστιο κατόρθωμα μίας εξαιρετικά αποτελεσματικής δουλειάς που ασκεί η προπαγάνδα της κομματοκρατίας, σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης. 

Χρειάζεται και αξίζει, λοιπόν, να δούμε (χωρίς να κάνουμε σεμινάριο περί προπαγάνδας), τον τρόπο που επιτυγχάνεται αυτό το θαύμα. Αυτό, επιτυγχάνεται με τις εξής συγκεκριμένες ενέργειες:

• Κατάργηση της ισηγορίας (ισηγορία: το δικαίωμα του «αγορεύειν επί ίσοις όροις»).

• Αποπροσανατολισμό της σκέψης του πολίτη/κριτή από το κυρίως πρόβλημα

• Απορρύθμιση της λογικής του πολίτη/κριτή/ψηφοφόρου

- Με την παραποίηση της έννοιας των λέξεων

- Με την κακοποίηση της κοινής λογικής

• Επίτευξη εύκολης «κάθαρσης» των ενόχω πολιτικών «αμαρτιών» και εγκλημάτων

• Εκμετάλλευση των (ακόμη ανοικτών) κοινωνικών τραυμάτων του εμφυλίου

Ας δούμε από λίγο πιο κοντά τις ενέργειες αυτές:

Κατάργηση της ισηγορίας: Η ισηγορία (δηλαδή το δικαίωμα ίσης αγόρευσης) αποτελεί προϋπόθεση δίκαιης (δημοκρατικής) διανομής του κυριότερου όπλου της πολιτικής αντιπαράθεσης, που είναι ο λόγος. 

Ο λόγος μου/σου/του, υπάρχει μόνον στο μυαλό αυτών που τον έχουν ακούσει/διαβάσει. Στη σύγχρονη Ελληνική πραγματικότητα, που το βήμα αγόρευσης είναι τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (ΜΜΕ), η κατάργηση του βασικού και θεμελιώδους δημοκρατικού δικαιώματος της ισηγορίας κάθε κριτή ή διεκδικητή της εξουσίας, έχει επιτευχθεί από την κομματοκρατία» (εις βάρος της Δημοκρατίας), με την απόλυτη κατοχή του «βήματος αγόρευσης»  από το «σύστημα», με την απόκτηση του ελέγχου των ΜΜΕ, με τον εξής «όμορφο» τρόπο:

- Τα ΜΜΕ είναι το απαραίτητο εργαλείο για την ευρεία γνωστοποίηση του τι θέλει (οποιοσδήποτε) να βάλει στο μυαλό των πολιτών.

- Τα ΜΜΕ, ανήκουν (κατ’ αποκλειστικότητα, σε κάποιους, (γνωστούς σε όλο τον Ελληνικό λαό) επιχειρηματίες.

- Το κίνητρο του κάθε σύγχρονου επιχειρηματία (αυτού του επιπέδου), είναι η εξασφάλιση της ροής κερδών, στις επιχειρήσεις του.

- Άρα, όποιος μπορεί να εξασφαλίσει το ζητούμενο κέρδος στους επιχειρηματίες αυτούς, θα έχει και το προϊόν τους (το «βήμα αγόρευσης» και τους αγωγούς επικοινωνίας - ΜΜΕ), στα οποία, σημειωτέον, κανένας άλλος δεν έχει πρόσβαση, διότι δεν βρίσκονται πουθενά αλλού, παρά μόνον στα χέρια των επιχειρηματιών αυτών, (και η αποκλειστικότητα αυτή, φυλάσσεται σαν απόρθητος πύργος, με πλέγμα Νόμων που το καθεστώς πολιτικό σύστημα νομοθέτησε)…..

- Όπως είδαμε και προηγουμένως, οι επιχειρηματίες αυτοί, προσφέρουν στο κόμμα τη χρήση αυτού του βήματος (ΜΜΕ) με αντάλλαγμα κάποια «αντισταθμιστικά οφέλη» που, το κόμμα ως κυβέρνηση, θα τους προσφέρει, στο πεδίο των δημοσίων έργων, των εξοπλισμών, των κάθε φύσεως προμηθειών και των κάθε φύσεως Υπηρεσιών (από τη διαφήμιση κρατικών υπηρεσιών, μέχρι την εκπόνηση μελετών των διαφόρων Υπουργείων). 

Έτσι η δημοσιότητα, αποτελεί, πλέον, ναρκοθετημένο πεδίο, κατεχόμενο από το καθεστώς πολιτικό σύστημα της κομματοκρατίας, καθώς η ιδιοκτησία των ΜΜΕ πανελλήνιας εμβέλειας, (αυτών που επιβάλλουν την ατζέντα της επικαιρότητας) ανήκει στην οικονομική ολιγαρχία του τόπου, τον ένα εκ των δύο Ηρακλέων της κομματοκρατίας, η οποία, όπως έχει ήδη αναφερθεί, τρέφεται από το Δημόσιο, για να θρέψει, με τη σειρά της, το (οποιοδήποτε) κόμμα που, όταν θα γίνει κυβέρνηση θα διαχειριστεί τον Δημόσιο πλούτο που θα θρέψει, με τη σειρά του, πάλι, την ίδια οικονομική ολιγαρχία/ιδιοκτήτρια των ΜΜΕ, κλείνοντας έτσι τον κύκλο του (εσαεί επαναλαμβανομένου) κυκλώματος, όπως διδακτικότατα αποκάλυψε πάλι πρόσφατα και η υπόθεση SIEMENS. 

Έτσι, η δυνατότητα ίσης χρησιμοποίησης του «βήματος» από κάθε αγορητή, έχει καταργηθεί εκ των πραγμάτων. Η διάθεση ελάχιστου χρόνου σε κάθε κομματική ύπαρξη, λίγες μέρες πριν από τις εκλογές, γίνεται για την τυπική τήρηση του υπάρχοντος νόμου περί ισηγορίας, ώστε να τηρούνται τα προσχήματα της ύπαρξης της «δήθεν Δημοκρατίας». Αυτά ως προς την ισηγορία.

Αποπροσανατολισμός της σκέψης από το κυρίως πρόβλημα.
Είναι αξίωμα το ότι, «με χαλασμένη πυξίδα, ο χαμένος στη θύελλα, δεν θα βρεί ποτέ το σωστό δρόμο της πορείας του». 

Η πυξίδα του πολίτη, του χαμένου στη θύελλα των προβλημάτων της καθημερινότητάς του, είναι η κριτική ικανότητα της σκέψης του. 

Πριν, όμως χρειασθεί η κριτική του ικανότητα επάνω σε κάποιο θέμα, πρέπει προηγουμένως να εστιάσει τη σκέψη του στο θέμα αυτό, δηλαδή να επιλέξει και να ιεραρχήσει με ποιο θέμα ή πρόβλημα πρέπει να απασχολήσει το μυαλό του, πρώτα, με ποιο αμέσως μετά, με ποιο ύστερα, κ.ο.κ. 

Το πρώτο εμπόδιο που στήνεται, (όχι από την προπαγάνδα, αλλά από το σύνολο του «συστήματος») είναι η στέρηση χρόνου και διάθεσης για προβληματισμούς.                        Αυτό, επιτυγχάνεται με τη δημιουργία προβλημάτων επιβίωσης και βελτίωσης της ζωής, μέσα από τη δημιουργία συνεχώς και νέων καταναλωτικών αναγκών (μη αναγκαίων).

Το δεύτερο εμπόδιο που στήνει η προπαγάνδα, (απολύτως επιτυχώς, μέχρι σήμερα) είναι ο «αποπροσανατολισμός» (από το κύριο πολιτικό πρόβλημα της χώρας που είναι η στρεβλή λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών, αφού αυτή γεννά όλα τα άλλα προβλήματα της Ελληνικής κοινωνίας). Για να επιτευχθεί αυτό, δημιουργούνται και προβάλλονται ως πρωτεύοντα και σημαντικά, μικρά και ήσσονος σημασίας διαχειριστικά ζητήματα, τρεχούσης φύσεως, (δηλώσεις και αντιδηλώσεις στα πορτοπαράθυρα των ΜΜΕ και στο βήμα της Βουλής, κυβερνητικοί ανασχηματισμοί, παραπειστικά δημοσιεύματα που ανοίγουν κλεισμένα θέματα, ή κλείνουν ανοιχτά, κοκ ) που μεγεθύνονται και παρουσιάζονται ως σημαντικά και μεγάλα, αποσπώντας την προσοχή των ενδιαφερομένων από τη θανατηφόρα γάγγραινα που έχει ο ασθενής και απαιτείται ακρωτηριασμός για να σωθεί η ζωή του, με τη δημιουργία θέματος και ενδιαφέροντος για το αν μία επέμβαση στο νύχι του μεγάλου δακτύλου του ποδιού του πρέπει να γίνει με ολική ή τοπική αναισθησία. Η δημόσια συζήτηση που «ανοίγει» επάνω σε αυτό το ζήτημα, της ονυχοπλαστικής και της αναισθησιολογίας, παίρνει διαστάσεις και αποκτά μεγάλη σοβαρότητα με τη μετάκληση και συμμετοχή στον διάλογο που ανοίγει, ειδικών «ονυχολόγων», αναισθησιολόγων και λοιπών παρεμφερών ειδικοτήτων, οι οποίοι, μη γνωρίζοντας (ή παραβλέποντας σκοπίμως) ότι υπάρχει γάγγραινα, αναλύουν τις επιστημονικές θέσεις τους για την εγχείρηση των νυχιών, και τους κινδύνους της αναισθησίας, με τις πιθανές παρενέργειές της, δημιουργώντας νέες συζητήσεις, αμφιλογίες, θέσεις, αντιθέσεις και τα συναφή. Έτσι, η γάγγραινα φεύγει από τη συζήτηση και άρα και από τη σκέψη αυτών που παρακολουθούν αυτόν τον δημόσιο διάλογο.

Ανηλεής επανάληψη του ψέματος που θέλουμε να περάσει σαν αλήθεια.

«Η επανάληψη είναι μητέρα της μάθησης».

Επάνω σε αυτό το αξίωμα στηρίζεται μία από τις πιο αποτελεσματικές τεχνικές της προπαγάνδας για την «εμπέδωση» του μηνύματος που θέλει, εκάστοτε, να περάσει ο προπαγανδιστής στο κοινό του.

Έτσι, είμαστε μάρτυρες πολλών τέτοιων πρακτικών και συνθημάτων, που νομίζω, δεν αξίζει να «φάμε» χώρο και χρόνο για να τα επαναλάβουμε εδώ.

Σε όλες τις παραπάνω ενέργειες που εντάσσονται στην ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ, πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν οι δημοσιογράφοι οι οποίοι, σαν τα καλοκουρδισμένα όργανα μίας ορχήστρας, εκτελούν με (πρέπει να το παραδεχτούμε) εξαιρετική δεξιοτεχνία, το «έργο» που καθημερινά συνθέτει η κομματοκρατία, «διά χειρός των Ηρακλέων της» που, μεταξύ αυτών, είναι και τα «αφεντικά» των δημοσιογράφων.

Και, βέβαια, μεταξύ αυτών των οργάνων, υπάρχουν οι βιρτουόζοι, οι σολίστ και οι άλλοι.

Νομίζω πως έχει αξία το , άνευ σχολίων, παρακάτω κείμενο, που αποτελεί αποκαλυπτικό μνημείο ρεαλιστικής αυτοκριτικής του Τζών Σουϊντον, πρώην αρχισυντάκτη των «New York Times», στην αποχαιρετιστήρια δεξίωση που έγινε προς τιμήν του πριν βγει στη σύνταξη.

Γι’ αυτό και το αντιγράφω:

 Όταν κάποιος από τους παρευρισκόμενους έκανε πρόποση για τον ανεξάρτητο Τύπο, ο Σουϊντον είπε:

«Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, σε αυτή τη περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας που να αποκαλείται ανεξάρτητος Τύπος. Το γνωρίζετε και το γνωρίζω.
Ούτε ένας ανάμεσά σας θα τολμούσε να εκστομίσει μια έντιμη γνώμη. Και αν τολμούσατε να την εκφράσετε γνωρίζετε εκ των προτέρων ότι ποτέ δεν θα εμφανιζόταν τυπωμένη στο χαρτί.
Πληρωνόμαστε αρκετά ώστε να κρατάμε την τίμια άποψή μας, έξω από την εφημερίδα για την οποία γράφω. Εσείς επίσης παίρνετε ικανοποιητικούς μισθούς για παρόμοιες υπηρεσίες. Και αν κάποιος τολμούσε ή ήταν τόσο τρελός ώστε να γράψει την τίμια γνώμη του, θα βρισκόταν πολύ σύντομα στο δρόμο….
Είναι δουλειά και καθήκον κάθε δημοσιογράφου να καταστρέφει την αλήθεια, να ψεύδεται, να διαστρεβλώνει, να εξυβρίζει, να κολακεύει γονυπετής το Μαμωνά και να πουλάει την Πατρίδα του για τον άρτο τον επιούσιο….Είμαστε υποτελείς. Όργανα των πλουσίων που βρίσκονται στο παρασκήνιο. Είμαστε καραγκιόζηδες. Αυτοί οι άνθρωποι κινούν τα νήματα και εμείς χορεύουμε στο ρυθμό τους. Ο χρόνος, η ζωής μας, οι ικανότητές μας είναι ιδιοκτησία αυτών των ανθρώπων.ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΕΣ ΠΟΡΝΕΣ".

Πηγή « Η ανείπωτη ιστορία της εργασίας», του Richard O. Bayer, εκδόσεις United Electrical, Radio & Machine Workers of America, NY 1979.

Η συνέχεια στην επόμενη σελίδα (επάνω αριστερά)